Прагучыць сірэна ў порце часам. Кіпарысаў дрэмле ціхі сад. Дрэмле Ялта, па крутых тэрасах Льецца вішань белы вадаспад. Тут вясна асыпала ўсё цьветам, I цяжэй знайсьці ўчарашні сьлед. Хоць над раньнім курганом паэта Напісалі імя і санэт. Што ж... мае спазьніліся так годы, А твае так рана адцьвілі – Сёньня разам выйшлі б мы да ўсходу Прывітаць радзімы караблі, Рокат мора, збуджанага ветрам, Воблакаў ключ сіні і зару, Што зь вяршынь асьнежаных Ай-Петры Кожны дзень плыве на Беларусь. Цішыню прадвечнага спакою Кіпарысы вартай сьцерагуць. Але, пэўна, калі гром прыбою Змоўкне і растае ў пене гул, – Чуеш ты, як звоняць сосны ціха, Як, палі вітаючы свае, Недзе ўнучка слуцкае ткачыхі Пра вясну шчасьлівая пяе.
1940
|
|